Δύο απλίκες  τοίχου ιδιωτικής συλλογής, της γνωστής Γαλλικής εταιρείας παραγωγής γυάλινων αντικειμένων Vianne (1928 – 2005) μεταφέρθηκαν στο εργαστήριο συντήρησης για συντήρηση.

H ανάταξη των σπασμένων κομματιών στο ένα εκ των δύο φωτιστικών ήταν απλή  με τοποθέτηση στην εσωτερική επιφάνεια λεπτών ταινιών στερέωσης (Scotch® Magic™ Tape) και στην εξωτερική κυανοακρυλική κόλλα λόγω της υφής  και των αποχρώσεων του γυαλιού που είχαν αποδοθεί με χημική προσβολή. Η συγκόλλησή τους πραγματοποιήθηκε με εποξειδική ρητίνη (Hxtal Nyl-1). Η συμπλήρωση όμως των χαμένων περιοχών που παρουσίαζαν τα δύο φωτιστικά, αποτέλεσε ένα στάδιο αποκατάστασης που λειτούργησε ως πρόκληση για εμάς. Δεν ήταν απαραίτητη μόνο η προσομοίωση της ημιδιαφάνειας του γυαλιού και της ιδιαίτερης τεχνικής διακόσμησης αλλά και η εξασφάλιση ενός σταθερού  συμπληρώματος σύμφωνα με την επιθυμία του ιδιώτη.

Συνεπώς το καινούργιο τμήμα που θα κατασκευαζόταν από ρητινούχο υλικό θεωρήθηκε απαραίτητο να ενισχυθεί και συγκεκριμένα στις περιοχές γύρω από τις νέες οπές ανάρτησης – εφόσον οι προηγούμενες είχαν καταστραφεί –  οι οποίες θα δέχονταν ένα σημαντικό βάρος του γυαλιού. Προτάθηκε η χρήση πέντε επάλληλων κομματιών υφάσματος από ίνες γυαλιού με  μηδενικό σχεδόν πάχος και αραχνοΰφαντη όψη (non–woven fiberglass tissue), τα οποία θα ενσωματώνονταν στη μάζα του υλικού συμπλήρωσης. Το υλικό που επιλέχθηκε ήταν η εποξειδική Araldite® 2020. Επίσης προτάθηκε η χρήση λαμπτήρων LED ώστε να αποφευχθεί η γήρανση της ρητίνης.

Πράγματι, το δείγμα ρητίνης/υφάσματος που προετοιμάστηκε πριν την εφαρμογή στο αυθεντικό αντικείμενο, έδειξε όχι μόνο πολύ καλή συνοχή μεταξύ των φύλλων αλλά και αυξημένη σκληρότητα σε σχέση με την απλή ρητίνη καθώς και ένα πολύ καλό ημιδιαφανές αισθητικό αποτέλεσμα παρόμοιο με αυτό του γυαλιού.

Για το καλούπι, χρησιμοποιήθηκαν φύλλα οδοντιατρικού κεριού στα οποία υπολογίστηκαν  οι θέσεις των οπών. Στις θέσεις αυτές – από την εσωτερική πλευρά – σταθεροποιήθηκαν με την εποξειδική ρητίνη τα πέντε επάλληλα κομμάτια του ‘γυάλινου’ υφάσματος διαστάσεων 1,5×1,5 εκ. Η ρητίνη συγκράτησης αφέθηκε να πολυμεριστεί. Στη συνέχεια, στην κενή περιοχή του καλουπιού, χυτεύτηκε πολύ προσεκτικά η ρητίνη αναμεμιγμένη με διαφανείς χρωστικές σε απαλή απόχρωση της ώχρας. Όπως συνηθίζεται, ακολούθησε η στίλβωση της στερεοποιημένης ρητίνης. Όσον αφορά στην αισθητική αποκατάσταση, υπήρξε πολύς…. πειραματισμός. Η κατάληξη; ζωγραφική με ρευστή εποξειδική και σκόνες αγιογραφίας. Σε αυτό το στάδιο ήταν ουσιαστική η συμβολή και των μικρο-σφαιριδίων υάλου Microballoons!

Two wall sconces of a private collection, made in the famous French glassware company Vianne (1928 – 2005), came to the conservation lab for repair. The assembly of the broken pieces in one of the two luminaries was simple by tapping on the inside surface Scotch® Magic™ Tapes and the outer cyanoacrylate adhesive due to its anomalous texture and hues attributed to the chemical attack decoration technique. Hxtal Nyl-1 epoxy resin was selected for their bonding. However, the gap filling of the missing areas for both objects was a challenge for us. It was not only necessary to simulate the translucency of the glass and its special decorative technique but also to ensure a stable fill so that the sconces could be suspended on the wall and reused according to the owner’s wish. Therefore, the new parts which would be made from a resinous material had to be strengthened. Since, the original holes were destroyed the areas around the new made holes were reinforced as they would accept the considerable weight of each glass artifact. The use of five pieces of non-woven glass fiber tissue with almost zero thickness and flimsy appearance was  incorporated into the mass of the filler material. The material selected was Araldite® 2020. The use of LED lights was advised in order to avoid the aging of the resin. Indeed, the resin/tissue sample prepared prior to its application to the original object, not only showed very good consistency between the five pieces but also increased hardness relative to the resin alone as well as a very good semi-opaque aesthetic effect similar to that of the glass.  For the mold, dental wax sheets were used in which the positions of the new holes were marked. At these locations – in the interior of the mold – the five ‘glass’ tissue pieces 1.5×1.5 cm were fixed with the epoxy resin which was allowed to polymerize. Then, in the blank area of the mold, the same resin mixed with transparent dyes, in a soft shade of the ocher was cast very carefully. As usual, polishing of the solidified material  followed. As far as retouching is concerned, there was a lot….of experimentation. Finally painting with pigments and freshly made epoxy! The small glass beads Microballoons were substantial contributors to this stage!